วันจันทร์ที่ 19 ธันวาคม พ.ศ. 2554

ร้อนลมแล้ง


“ร้อนลมแล้ง”

 

มองหมู่ไม้ใบโกร๋นต้นเก้งก้าง

ใบทิ้งร่างงอหงิกลมพลิกไหว

กิ่งเมื่อก่อนอ่อนโยนโดนลมไกว

เดี๋ยวนี้ไร้รื่นรมย์ระทมทน


นกสีสวยเคยมาซุกอาศัย

เห็นร่มไม้ใบบังทั้งกินผล

กลับโหยหิวเหนื่อยอ่อนเร่าร้อนรน

ไหนละต้นไม้เก่าเราเคยมา


พื้นหญ้าเคยคลุมคลี่พรมสีเขียว

เห็นแห้งเหี่ยวร่วงโรยโหยไห้หา

ใจจิ้งหรีดเจ็บจำปริ่มน้ำตา

ไร้น้ำค้างยอดหญ้าให้หากิน


ลมเคยโลมวิถีของชีวิต

ลมแล้งผิดคิดหมายกลับกลายสิ้น

หอบร้อนมาทารุณพร้อมฝุ่นดิน

เหมือนโหดหินคราช้ำคอยซ้ำเติม


นักศึกษาเคยได้อาศัยร่ม

เรียนอบรมค้นคว้าวิชาเพิ่ม

ร้อนอารมณ์ร้อนดินฟ้าร้อนค่าเทอม

ร้อนนี้เริ่มรุกไล่ไร้ปรานี


ต้นไม้ยืนฝืนร่างอย่างเหงาหงอย

หมู่นกน้อยแรงสิ้นโบกบินหนี

จิ้งหรีดเร่เซซังทั้งท่าที

คนถ้ารอดแล้งคงแทบตาย


 

โสภณ เปียสนิท***ตีพิมพ์ในมติชนฉบับวันที่ 21 เมษายน 2534
39/3 เขาพิทักษ์ หัวหิน ประจวบคีรีขันธ์ 77110

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น