วันจันทร์ที่ 19 ธันวาคม พ.ศ. 2554

คำพ่อ


“คำพ่อ”

 

คืนหนึ่งข้างกองฟางบ้านกลางทุ่ง

หลังคามุงจากเก่าเสาไม้ไผ่

นั่งร้านฟากริมชายคามองฟ้าไกล

ดาวน้อยใหญ่ระยิบอยู่ลิบตา



ซึ้งดาวสวยสูงส่งทรงอำนาจ

บางดาวพลาดร่วงดับลงลับหล้า

“ผีพุ่งใต้” พ่อพึมพำตามสายตา

อนิจจาลาดาวปวดร้าวจริง



พ่อบอกอย่าเสียใจเลยไอ้หนู

จงเรียนรู้ความเกิดดับกับทุกสิ่ง

คนมิอาจห้ามหวงหรือท้วงติง

สบนิ่งสว่างในใจรู้ทัน



เอ็งจงจำคำพ่อต่อสู้โลก

สุขคู่โศกชายคู่หญิงจริงคู่ฝัน

เมื่อดาวดับสรรพสิ่งจริงดังนั้น

อย่ายึดมั่นถือมั่นสิ่งอันใด



จนก็จงจริงใจจำไว้ว่า

มียศอย่าเย่อหยิ่งความยิ่งใหญ่

มีอำนาจอาจอำนวยช่วยใครใคร

แม้รวยให้แลเห็นคนเป็นคน



นานนักหนอพ่อลับดาวดับแล้ว

หูยังแว่วแนวคำย้ำเหตุผล

คำสอนพ่อฝากไว้เตือนใจตน

พร้อมผองคนผู้เขาพึงเข้าใจ



โสภณ  เปียสนิท***26 เมษายน 2534***ตีพิมพ์มติชนรายสัปดาห์ฉบับวันที่ 31 สิงหาคม 2534
39/3 เขาพิทักษ์ หัวหิน ประจวบคีรีขันธ์ 77110 

ร้อนลมแล้ง


“ร้อนลมแล้ง”

 

มองหมู่ไม้ใบโกร๋นต้นเก้งก้าง

ใบทิ้งร่างงอหงิกลมพลิกไหว

กิ่งเมื่อก่อนอ่อนโยนโดนลมไกว

เดี๋ยวนี้ไร้รื่นรมย์ระทมทน


นกสีสวยเคยมาซุกอาศัย

เห็นร่มไม้ใบบังทั้งกินผล

กลับโหยหิวเหนื่อยอ่อนเร่าร้อนรน

ไหนละต้นไม้เก่าเราเคยมา


พื้นหญ้าเคยคลุมคลี่พรมสีเขียว

เห็นแห้งเหี่ยวร่วงโรยโหยไห้หา

ใจจิ้งหรีดเจ็บจำปริ่มน้ำตา

ไร้น้ำค้างยอดหญ้าให้หากิน


ลมเคยโลมวิถีของชีวิต

ลมแล้งผิดคิดหมายกลับกลายสิ้น

หอบร้อนมาทารุณพร้อมฝุ่นดิน

เหมือนโหดหินคราช้ำคอยซ้ำเติม


นักศึกษาเคยได้อาศัยร่ม

เรียนอบรมค้นคว้าวิชาเพิ่ม

ร้อนอารมณ์ร้อนดินฟ้าร้อนค่าเทอม

ร้อนนี้เริ่มรุกไล่ไร้ปรานี


ต้นไม้ยืนฝืนร่างอย่างเหงาหงอย

หมู่นกน้อยแรงสิ้นโบกบินหนี

จิ้งหรีดเร่เซซังทั้งท่าที

คนถ้ารอดแล้งคงแทบตาย


 

โสภณ เปียสนิท***ตีพิมพ์ในมติชนฉบับวันที่ 21 เมษายน 2534
39/3 เขาพิทักษ์ หัวหิน ประจวบคีรีขันธ์ 77110

"รั้ว"


“รั้ว”

คนร่อนเร่เซซังหวังมีบ้าน

ตรากตรำงานนานนักจักได้สม

หนังมือหนาหนังหน้ากร้านผ่านแดดลม

จึงชื่นชมบ้านหลังงามเป็นความจริง



บ้านขาดรั้วขาดความงามสง่า

ใจเหมือนว่าหวั่นหวาดขาดบางสิ่ง

เมื่อมีรั้วล้อมภัยไออุ่นอิง

ชีวิตยิ่งสุขสันติ์ตามครรลอง


 

มาวันหนึ่งรั้วปิดสนิทแน่น

กั้นเขตแดน “ออก-เข้า” แก่เจ้าของ

รั้วเคยงามปรามภัยที่หมายปอง

ใยลำพองครองเรือนเหมือนบ้านตัว


 

หลงความเด่นเป็นสง่าน่าเกรงขาม

หน้าที่ยามลามไหลเป็นไปทั่ว

หรือคงลืมคนแลเพียงแค่รั้ว

ทะนงตัวปิดประตูสู้นายตน


 

จึงเกิดเป็นปัญหาน่าสงสัย

เพื่อท้าให้หาเลศหาเหตุผล

เพื่อท้าทายปัญญาประชาชน

ว่าใครควรเป็นคนเบื้องบนใคร


 

เมื่อเลยวันผ่านวัยไร้ความหวัง

ลืมความหลังหม่นมัวหารั้วใหม่

รั้วคุณธรรมน้ำมิตรรั้วจิตใจ

เพื่อป้องภัยพาลชั่วจากตัวเอง


 

โสภณ เปียสนิท***ตีพิมพ์ในมติชนรายสัปดาห์ วันที่ 14 กรกฏาคม 2535
39/3 เขาพิทักษ์ หัวหิน ประจวบคีรีขันธ์ 77110