เสียงเด็กร้องไห้ข้างบ้าน
ในยามบ่ายปลายวันอันเงียบเหงา
ลมเบาเบาแกว่งไกวใบมะม่วง
พยับแดดเต้นเร่าเงาภาพลวง
ฝุ่นหล่นร่วงลงค้างบนหลังคา
แว่วเสียงเด็กร้องไห้ในบ้านร้าง
คำครวญครางมุ่งมาดปรารถนา
อยากเห็นแม่ทุกทีที่ลืมตา
ทุกเวลาอบอุ่นหนุนแขนนอน
อยากให้แม่อุ้มไว้เดินไปเที่ยว
ทุกทางเทียวแม่พาผ่านมาก่อน
ผ่านทุ่งท่าสายัณห์ตะวันรอน
แล้วจึงย้อนทางยาวกลับเย้าเรือน
อยากให้แม่กลับมาพาอาบน้ำ
ล้างรอยดำช้ำชอกฟอกรอยเปื้อน
ทาแป้งหอมย้อมใจไม่ลืมเลือน
แม่จึงเหมือนเพื่อนใจในความจำ
ฟังนิทานกล่อมนอนก่อนจะหลับ
เสียงเพลงขับคำขานอันคมขำ
ก่อนหลับผล็อยลอยอารมณ์ในคมคำ
เมื่อม่านดำราตรีเริ่มคลีคลุม
ในยามบ่ายปลายวันอันหม่นหมอง
เสียงร่ำร้องร่ำไรเหมือนไฟสุม
ไฟเหว่ว้าอารมณ์ยังโหมรุม
แม่ไม่อุ้มเพียงใดไม่หลับเลย
โสภณ เปียสนิท
39/3 เขาพิทักษ์ หัวหิน ประจวบคีรีขันธ์ 77110
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น